Marleen: “Ik kan er niets aan doen dat ik ziek ben geworden”

Marleen (49 jaar) heeft een stemmingsstoornis. Ze is sinds 1996 in behandeling en kent inmiddels veel verschillende mensen met psychische problemen. “Ik heb alle soorten en maten meegemaakt en gezien qua psychische ziektebeelden, maar iedereen is op de eerste plaats een mens.” Het gaat nu erg goed met Marleen. In de toekomst zet ze haar kennis in als ervaringsdeskundige.

Marleen woont sinds vijf jaar zelfstandig in Nunspeet. Hiervoor woonde zij tien jaar in een beschermde woonvorm in ’t Harde. Daarvoor heeft zij drie jaar gewoond in een resocialisatiewoning in Putten. Ze is nu erg blij met haar eigen woning. Haar grootste hobby is paardrijden: aan haar muren hangen foto’s van paarden en haar kast staat vol met prijzen.

Een doel

Marleen is een vrolijke dame die graag vertelt. Ze benadrukt hoe belangrijk dagbesteding is voor mensen met psychische problemen. Dit geeft een doel in het leven. Zij ziet vaak precies de tegenovergestelde reactie van mensen met psychische problemen. Ze blijven thuis en komen in een vicieuze cirkel terecht: “Hoe meer je thuis gaat zitten, hoe meer de muren op je afkomen. Je moet juist weer aan de slag gaan. Je moet een doel hebben.” Marleen heeft dit zelf zo ervaren. Zij reed vanaf haar vijftiende tot haar dertigste fanatiek paard. Maar moest daarmee stoppen omdat zij - mede door de medicatie voor haar psychische problemen - te zwaar was geworden. In deze moeilijke periode merkte zij hoe belangrijk het is om een doel in haar leven te hebben. Marleen herpakte zichzelf: “Ik heb een maagverkleining gehad want ik wilde weer paardrijden. Ik ben toen vijftig kilo afgevallen, dat is heel wat. En kan nu weer elke dag paardrijden.”

Tussen twee werelden

Sinds twee jaar heeft Marleen een vriend die zich ten doel stelt haar gelukkig te maken. “Nou, dat heb je al gedaan!” is dan de reactie van Marleen naar haar vriend. Zelfs met haar vriend met wie ze heel gelukkig is, lijkt de kloof die er vaak is tussen mensen met en zonder psychische klachten niet altijd te overbruggen. Ondanks dat Marleen veel steun heeft aan haar vriend, is het soms lastig om elkaar te begrijpen: “Hij vindt het soms moeilijk om de binnenkant te zien. Hij werkt heel hard en veel en denkt dat mensen met een GGZ-achtergrond ook wel kunnen werken. Ik werk niet en ik ken veel mensen met psychische klachten die echt niet kunnen werken. Het is soms best lastig om hem dat uit te leggen.”

Toekomst

Momenteel is Marleen bezig om als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan. Daarmee wil ze het vooroordeel dat mensen hebben tegenover psychische klachten wegnemen: “Ik wil in de toekomst voorlichting geven op scholen om over mijn ervaringen te vertellen. Ik wil vertellen dat psychische problemen iedereen kan overkomen. Je ziet het niet aan de buitenkant, dat is het verraderlijke. Als iemand zijn enkel of arm breekt, krijg je gips. Maar dat gewonde binnenste, dat zie je niet.” Ook wil ze vertellen dat mensen niet te snel moeten oordelen over anderen met psychische klachten: “Er zit een hele geschiedenis voordat mensen verward of psychotisch worden. Dat beseffen mensen niet altijd.” Zelf trekt Marleen zich weinig aan van wat andere mensen van haar denken: “Dat heeft met mijn Rotterdamse nuchterheid te maken, in Rotterdam kijkt niemand je raar aan. Ik kan er niks aan doen dat ik ziek ben geworden, daar kiest niemand voor. Ik ben zoals ik ben.”

Over beschermd wonen

Beschermd wonen is een regeling voor iedereen die niet meer zelfstandig kan wonen vanwege psychische en/of psychosociale problematiek. Er wordt een woonplek aangeboden in een instelling of wooninitiatief indien ambulante hulp aan huis (begeleid wonen) niet voldoende is. Behalve een ondersteunde woonsituatie hoort ook een zinvolle dagbesteding bij beschermd wonen. Klinische opname of wonen op een gesloten afdeling valt niet onder beschermd wonen. Kijk voor meer informatie op beschermdwonen.nl.

Dit artikel is onderdeel van een reeks van tien verhalen over Noord-Veluwse inwoners die zelf of in hun omgeving te maken hebben met verward gedrag. Harderwijk en de Noord-Veluwse gemeenten willen op deze manier aandacht besteden aan dit thema.